- Lid sinds
- 11 okt 2004
- Berichten
- 15.710
- Waardering
- 665
Na een periode van veel zuipen, slecht eten, en nauwelijks trainen is het tijd voor een ommekeer.
Hoe heeft het zo ver kunnen komen?
Hoe kan het dat ik mezelf zo diep in het dal heb laten zakken?
Ik probeer de afgelopen periode voor mezelf te verantwoorden.
Een combinatie van factoren schieten me te binnen, als ik deze periode van disciplineloos rondzwerven probleer te verklaren.
Druk met mijn opleiding, de druk van mijn omgeving om minder te gaan trainen en meer te gaan “socialisen”, de druk die ik op mezelf legde om constant 100 % te geven.
Het constante gezeur van mensen die vonden dat het zo wel welletjes was met trainen omdat ik te groot werd en doordraaide, ik heb ze toegelaten en ben er in gaan geloven.
Kennelijk werd het me allemaal even teveel en wilde ik mijn zinnen zetten op alles buiten het gesloten leventje van trainen, eten, slapen, etc.
Ik heb geprobeerd mijn gedachten op nul te zetten, te genieten van de vrije avonden, te genieten van het niet hoeven eten, te genieten van de bacardi op zaterdag avond (en later ook door de weekse-avonden).
Ik probeerde mezelf voor te houden dat school op de eerste plaats komt, en dat ik nog tijd zat had om te trainen. Ik probeerde te socialisen, weer veel aandacht aan meisjes te geven.
En dat resulteerde in een “vriendin” (voor zover ik mezelf bind aan iemand).
Een vriendin die meerdere malen per week in de kroeg zat, en ik deed gezellig mee, want
“je moet ook kunnen genieten toch”…
Een aantal weken is het gelukt, ik stoorde me niet zo aan mijn discipline-loze life-style.
Ik hield me voor dat het niet normaal was om zoveel aandacht aan trainen te besteden, en dat het gezond was om lekker te zuipen, feesten, etc.
Ik hield mezelf voor dat ik gelukkig was.
Maar diep van binnen, diep van binnen hoorde ik mezelf.
Ik hoorde mezelf fluisteren. Ik hoorde mezelf praten. En nu hoor ik mezelf schreeuwen.
Doelloos heb ik de afgelopen periode rondgedobberd, in een zee zonder uitzicht op vasteland.
Een broeiende onrust groeide van binnen. De issues van het leven, de problemen die me dwars zitten, ze bouwden zich van binnen op. Ik kon ze niet kwijt, zoals ik dat voorheen wel zo goed kon tussen de ijzers.
Machteloos voelde ik me, nutteloos.
En iedere ochtend, iedere keer als ik na het douchen tijdens het afdrogen in de spiegel keek...
Machteloos zag ik mijn lichaam veranderen van een krachtige fysiek, weer terug naar een jongen, een doorsnee jongen.
En iedere keer, als ik een blouse of shirt aantrok, en voelde hoe los hij zat....
Een gevoel van frustratie overmande me. Ik trok m'n blousje maar weer uit, hij zat me niet lekker, te losjes. Bang dat iemand zou denken dat ik een te groot blousje had gekocht.
Die paar keer dat ik naar de sportschool ging...ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om in mijn standaard sportkleding te verschijnen.
Die ooit zo strakke shirts, die zo mooi over mijn schouders, borst en rug vloeiden, die zo lekker afknelden op m'n biceps. Ik durfde ze niet meer aan.
Dan maar in een dikke wintertrui.
Ik moest wat doen, ik moest ingrijpen. De build-up van frustratie begon abnormale vormen aan te nemen. Ik moest een plan maken.
En, vandaag, donderdag de 21e is het zover. Het licht is aangegaan.
Ik ga weer terug naar de oude ik. De ware ik.
Trainen geeft me zoveel rust, zoveel ontspanning, zoveel controle over mijn leven, zo’n goed gevoel. Ik heb het gemist de afgelopen tijd. Ik wil het terug.
Dus vanaf vandaag is het weer tijd om terug te keren naar mijn oude leven.
Na deze dramatische, doch realistische inleiding is het nu tijd voor mijn log.
Ik maak een log aan omdat dit een extra motivatie geeft.
Eigenlijk schaam ik me diep en wil ik mijn stats niet posten, maar schaamte is een goede drijfveer. Dus ik stap over de drempel en doe het gewoon, het kan alleen maar in mijn voordeel werken.
Ik ben 1.76, en weeg op het moment een kleine 78 kg, met een vetpercentage rond de 10 of iets eronder (aders staan op m’n liezen, brute seperatie tussen m’n abs,serratus, etc.)
Het ziet er goed uit voor een leek, eerlijk is eerlijk. Goed droog en goede vormen.
Maar waarom zou ik er voor een leek goed uit willen zien? Ik train grotendeels voor mezelf.
Even voor de goede orde, vorig jaar rond deze tijd stond ik op 86kg, bijna 10kg zwaarder dus.
(met 12 %). Dit geeft al aan hoe diep het schip gezonken is.
Enkele krachtstats op het moment (en dit doet me ook veel pijn)
Alle reps op 10 hh (zonder cheaten he);
Benchpress; 100kg
Schuindrukken; 90kg
Frontpress; 80kg
Side raises; 14kg
Front raises; 18kg
Lat Pully; 85kg
Small grip pull down; 90kg
dumbbell curls; 18kg
Barbell curls; 30kg (inc. Olympische stang)
Squat; 100kg
Leg extension; 120kg
Vanaf heden zal ik proberen over elke dag/training een verslagje te maken, en proberen zoveel mogelijk winst te pakken om toch de zomer niet geheel voor schut te lopen.
Comments, zowel positief als negatief, zijn altijd welkom, ik zal ze zeker waarderen.
Met vriendelijke groet,
Loo
Hoe heeft het zo ver kunnen komen?
Hoe kan het dat ik mezelf zo diep in het dal heb laten zakken?
Ik probeer de afgelopen periode voor mezelf te verantwoorden.
Een combinatie van factoren schieten me te binnen, als ik deze periode van disciplineloos rondzwerven probleer te verklaren.
Druk met mijn opleiding, de druk van mijn omgeving om minder te gaan trainen en meer te gaan “socialisen”, de druk die ik op mezelf legde om constant 100 % te geven.
Het constante gezeur van mensen die vonden dat het zo wel welletjes was met trainen omdat ik te groot werd en doordraaide, ik heb ze toegelaten en ben er in gaan geloven.
Kennelijk werd het me allemaal even teveel en wilde ik mijn zinnen zetten op alles buiten het gesloten leventje van trainen, eten, slapen, etc.
Ik heb geprobeerd mijn gedachten op nul te zetten, te genieten van de vrije avonden, te genieten van het niet hoeven eten, te genieten van de bacardi op zaterdag avond (en later ook door de weekse-avonden).
Ik probeerde mezelf voor te houden dat school op de eerste plaats komt, en dat ik nog tijd zat had om te trainen. Ik probeerde te socialisen, weer veel aandacht aan meisjes te geven.
En dat resulteerde in een “vriendin” (voor zover ik mezelf bind aan iemand).
Een vriendin die meerdere malen per week in de kroeg zat, en ik deed gezellig mee, want
“je moet ook kunnen genieten toch”…
Een aantal weken is het gelukt, ik stoorde me niet zo aan mijn discipline-loze life-style.
Ik hield me voor dat het niet normaal was om zoveel aandacht aan trainen te besteden, en dat het gezond was om lekker te zuipen, feesten, etc.
Ik hield mezelf voor dat ik gelukkig was.
Maar diep van binnen, diep van binnen hoorde ik mezelf.
Ik hoorde mezelf fluisteren. Ik hoorde mezelf praten. En nu hoor ik mezelf schreeuwen.
Doelloos heb ik de afgelopen periode rondgedobberd, in een zee zonder uitzicht op vasteland.
Een broeiende onrust groeide van binnen. De issues van het leven, de problemen die me dwars zitten, ze bouwden zich van binnen op. Ik kon ze niet kwijt, zoals ik dat voorheen wel zo goed kon tussen de ijzers.
Machteloos voelde ik me, nutteloos.
En iedere ochtend, iedere keer als ik na het douchen tijdens het afdrogen in de spiegel keek...
Machteloos zag ik mijn lichaam veranderen van een krachtige fysiek, weer terug naar een jongen, een doorsnee jongen.
En iedere keer, als ik een blouse of shirt aantrok, en voelde hoe los hij zat....
Een gevoel van frustratie overmande me. Ik trok m'n blousje maar weer uit, hij zat me niet lekker, te losjes. Bang dat iemand zou denken dat ik een te groot blousje had gekocht.
Die paar keer dat ik naar de sportschool ging...ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om in mijn standaard sportkleding te verschijnen.
Die ooit zo strakke shirts, die zo mooi over mijn schouders, borst en rug vloeiden, die zo lekker afknelden op m'n biceps. Ik durfde ze niet meer aan.
Dan maar in een dikke wintertrui.
Ik moest wat doen, ik moest ingrijpen. De build-up van frustratie begon abnormale vormen aan te nemen. Ik moest een plan maken.
En, vandaag, donderdag de 21e is het zover. Het licht is aangegaan.
Ik ga weer terug naar de oude ik. De ware ik.
Trainen geeft me zoveel rust, zoveel ontspanning, zoveel controle over mijn leven, zo’n goed gevoel. Ik heb het gemist de afgelopen tijd. Ik wil het terug.
Dus vanaf vandaag is het weer tijd om terug te keren naar mijn oude leven.
Na deze dramatische, doch realistische inleiding is het nu tijd voor mijn log.
Ik maak een log aan omdat dit een extra motivatie geeft.
Eigenlijk schaam ik me diep en wil ik mijn stats niet posten, maar schaamte is een goede drijfveer. Dus ik stap over de drempel en doe het gewoon, het kan alleen maar in mijn voordeel werken.
Ik ben 1.76, en weeg op het moment een kleine 78 kg, met een vetpercentage rond de 10 of iets eronder (aders staan op m’n liezen, brute seperatie tussen m’n abs,serratus, etc.)
Het ziet er goed uit voor een leek, eerlijk is eerlijk. Goed droog en goede vormen.
Maar waarom zou ik er voor een leek goed uit willen zien? Ik train grotendeels voor mezelf.
Even voor de goede orde, vorig jaar rond deze tijd stond ik op 86kg, bijna 10kg zwaarder dus.
(met 12 %). Dit geeft al aan hoe diep het schip gezonken is.
Enkele krachtstats op het moment (en dit doet me ook veel pijn)
Alle reps op 10 hh (zonder cheaten he);
Benchpress; 100kg
Schuindrukken; 90kg
Frontpress; 80kg
Side raises; 14kg
Front raises; 18kg
Lat Pully; 85kg
Small grip pull down; 90kg
dumbbell curls; 18kg
Barbell curls; 30kg (inc. Olympische stang)
Squat; 100kg
Leg extension; 120kg
Vanaf heden zal ik proberen over elke dag/training een verslagje te maken, en proberen zoveel mogelijk winst te pakken om toch de zomer niet geheel voor schut te lopen.
Comments, zowel positief als negatief, zijn altijd welkom, ik zal ze zeker waarderen.
Met vriendelijke groet,
Loo
