- Lid sinds
- 7 mei 2003
- Berichten
- 20.935
- Waardering
- 13
Lieve DBC m'n rellerd,
Ik denk dat ik vandaag niet in staat ben tot het maken van allerlei geestige en scherpe opmerkingen. Ik ben volgens mij een beetje depressief. Of heel boos. Ik weet nog niet welke van de twee me beter uitkomt op dit moment.
Er zijn wat ontwikkelingen gaande op mijn werk waar ik compleet moedeloos van wordt. Depressief, boos en moedeloos.
De lol van mijn werk is er een beetje vanaf omdat ik moet werken met een oerwoud aan nutteloze regels en ingewikkelde bureaucratische registratieprogramma’s.
En dat begint stevig te vervelen.
Bureaucratie en onstuitbare regelzucht, dat zou wel een mooi onderwerp zijn waar onze verlichte geesten allerlei hele betekenisvolle intelligente dingen over kunnen zeggen.
En jij? Houdt jij je nog een beetje bezig met bijvoorbeeld het invoeren van gegevens waarvan je zeker weet dat niemand ze ooit nodig zal hebben? Of regels die hun doel compleet voorbij schieten? Dadelijk heb ik weer een vergadering over onze productielijsten en tabellen. Alweer een vergadering over cijfertjes en getalletjes.
Het is telkens weer een uitdaging om niet na 10 minuten in een coma te glijden.
Misschien is het echt nodig dat we in 3 verschillende computersystemen dezelfde gegevens invoeren. Misschien is het echt nodig dat we ondernemers verplichten een onderzoek van 3000 euro uit te laten voeren als ze niet schriftelijk kunnen aantonen dat de 20 kuub grond op hun terrein echt wel schoon is. Maar ik ben niet overtuigd. Ik zit me nu alweer op te naaien. Over 10 minuten is de vergadering al. Wat zal ik eens doen, weer een poging mijn senior ervan te overtuigen dat het erop lijkt dat het invoeren van gegevens een doel an sich aan het worden is, of zal ik gewoon net doen alsof ik oplet en wegdromen over ranzige coïtus.
Zo ging de vergadering de vorige keer:
Senior: jij voert jouw gegevens niet goed in. Koen: ik denk dat het invoeren van gegevens in onze computerprogramma’s te omslachtig is. En ik vraag me af of het überhaupt zin heeft om zoveel gegevens in te voeren.
Senior: dit soort kritiek wordt geloofwaardiger als je in ieder geval zelf de gegevens juist zou invoeren. Volgens mij ligt de oorzaak bij jouw persoonlijke weerstand en desinteresse in computerprogramma’s. Dus ik wil dat je eerst eens begint met de gegevens juist in te voeren.
Koen: okay…. (Oh schatje, lekker, hmmmmja dieper ja. Steek ‘m er maar helemaal in).
Zo, de vergadering is net voorbij. De conclusie is simpel: er is voor mij geen ontkomen aan. Ik zal mee moeten met de bureaucratische gekte. Buigen of barsten. De computerprogramma’s zijn een noodzaak. Vinden anderen.
Het niet naleven van regels omdat ze hun doel voorbijschieten ben ik maar niet over begonnen. Dat bewaar ik voor mijn functioneringsgesprek a.s. vrijdag. Dat wordt een heel prettig gesprek, not.
Misschien moet ik gewoon heel wat anders gaan doen. Weet jij nog wat? Ik denk dat ik maar een boek ga schrijven. Iets met een jongetje met hele gemene stiefouders die dan zijn thuis vind op een magische school omdat hij eigenlijk een heel belangrijke tovenaar is zonder dat hij dat zelf weet. Harm Putter en zijn toverstokje, zo gaat het boek heten.
Jij stuurt mij een mailtje met een idee over een intelligente en geestige briefwisseling over maatschappelijk relevante onderwerpen, dus grijp ik die kans direct aan om eens lekker te kankeren over mijn werk. Dat begint goed.
Gegroet, je penvriend,
Koen Lauw.
Lieve levenskunstenaar,
Een boek schrijven. Het behoort tot één van mijn grootste nog-niet-nagekomen-beloftes aan mijn familie en dierbaarste vrinden. Een boek schrijven, dat moest ik gaan doen, en zo kwam het dat ik een laptop kocht, aan internet verslingerd raakte, anabolen-fora bezocht en het boek vergat, Nog steeds`ben ik overtuigd dat mijn belevenissen grof geld gaan opleveren en mijn naasten hebben dat reeds vaker beaamd. Sex, drugs, jonge mensen en verkeerde beslissingen, dat verkoopt nog altijd en ik kan er genoeg over vertellen.
Maar goed, ik kan je klaagzang begrijpen. Hóe vaak ik wel geen nutteloze zaken heb mogen archiveren in mijn leven, het is om moedeloos van te worden. Troost je met de gedachte dat niks of niemand meneer Senior zal kunnen overtuigen van de waanzin van het alsmaar archiveren. Als hij dat zou inzien zou z’n baan op de tocht staan. Met alle gevolgen van dien. Mensen blijven nu eenmaal liegen om hun eer te beschermen Koen.
Dat zag ik vorige week ook weer, tijdens mijn nachtelijke arbeid aan de deur.
Het vrouwelijke voorbeeld van een nerd kwam aan de deur en ik herkende haar van de week daarvoor. Toen trok de jongedame zo tegen sluitingstijd op verzoek van een heer haar rokje omlaag, evenals haar ondergoed. Enkele seconden stond zij daar, dronken en onwetend van haar zojuist gepleegde zelfschennis en vervolgens trok ze haar kleertjes weer op tot schofthoogte.
Ik bekeek haar eens goed terwijl ze in gesprek was en besloot dat ik het niet kon laten:
‘Zeg, was jij het die vorige week hier in d’r blote k*t stond?’ Het meisje schrok van zoveel aandacht in één keer en stamelde ‘nee hoor’ en begon schlemielig te kijken naar haar andere gesprekspartner in de hoop dat die haar zou redden. Maar er bestaat amper redding voor gepleegde feiten die méér dan 5 mensen aanschouwt hadden. Sterker nog, de gesprekspartner ging erop in: ‘Zeg nou maar gewoon dat je d’r stond want Klaas, Peter en Doris hebben je ook zien staan!’. Het meisje begon schaapachtig te lachen. ‘Je stond dus gewoon met je broek naar beneden op verzoek in je blote k*t en trouwens je was duidelijk kaal!’ concludeerde ik nog maar eens, aangevoerd met extra bewijsmateriaal, want een mes is er om diep te snijden. ‘Dát…is dus niet zo’ probeerde ze nog maar het leed was reeds gearriveerd in haar geheugen. Ze wás kaal en ze stond er zelfs zo schandalig bij dat de meesten een soort van Calais-tunnel konden ontwaren.
Liegen beste Koen, velen doen het om hun eer uit de gracht te halen of om het belang te redden. Van een streakpartij of een archiveringsproces, het maakt niet uit.
Nu zie ik niet zo snel die Senior van jou in z’n blote lul staan maar hij weet z’n onzin prima te verbergen onder vergaderstoelen en koffiebekers.
Diep in jou schuilt een literaire loopse poes die al jaren naar bevrediging zoekt Koen.
Ze wil wel maar haar omgeving en dagelijkse frustraties van archiveringsprocessen houden haar in de klem. Ik zou zeggen laat haar eens dekken en zie wat er uitkomt. Ik ben zelf een ongecastreerde kat met gevoelens die beloofd heeft ooit, eens, ‘aan de slag’ te gaan dus laten jouw poes en mijn kat eens samen optrekken en wie weet wat er uitkomt.
Veel liefs en tot gauw,
Je Megafoontje.
Ik denk dat ik vandaag niet in staat ben tot het maken van allerlei geestige en scherpe opmerkingen. Ik ben volgens mij een beetje depressief. Of heel boos. Ik weet nog niet welke van de twee me beter uitkomt op dit moment.
Er zijn wat ontwikkelingen gaande op mijn werk waar ik compleet moedeloos van wordt. Depressief, boos en moedeloos.
De lol van mijn werk is er een beetje vanaf omdat ik moet werken met een oerwoud aan nutteloze regels en ingewikkelde bureaucratische registratieprogramma’s.
En dat begint stevig te vervelen.
Bureaucratie en onstuitbare regelzucht, dat zou wel een mooi onderwerp zijn waar onze verlichte geesten allerlei hele betekenisvolle intelligente dingen over kunnen zeggen.
En jij? Houdt jij je nog een beetje bezig met bijvoorbeeld het invoeren van gegevens waarvan je zeker weet dat niemand ze ooit nodig zal hebben? Of regels die hun doel compleet voorbij schieten? Dadelijk heb ik weer een vergadering over onze productielijsten en tabellen. Alweer een vergadering over cijfertjes en getalletjes.
Het is telkens weer een uitdaging om niet na 10 minuten in een coma te glijden.
Misschien is het echt nodig dat we in 3 verschillende computersystemen dezelfde gegevens invoeren. Misschien is het echt nodig dat we ondernemers verplichten een onderzoek van 3000 euro uit te laten voeren als ze niet schriftelijk kunnen aantonen dat de 20 kuub grond op hun terrein echt wel schoon is. Maar ik ben niet overtuigd. Ik zit me nu alweer op te naaien. Over 10 minuten is de vergadering al. Wat zal ik eens doen, weer een poging mijn senior ervan te overtuigen dat het erop lijkt dat het invoeren van gegevens een doel an sich aan het worden is, of zal ik gewoon net doen alsof ik oplet en wegdromen over ranzige coïtus.
Zo ging de vergadering de vorige keer:
Senior: jij voert jouw gegevens niet goed in. Koen: ik denk dat het invoeren van gegevens in onze computerprogramma’s te omslachtig is. En ik vraag me af of het überhaupt zin heeft om zoveel gegevens in te voeren.
Senior: dit soort kritiek wordt geloofwaardiger als je in ieder geval zelf de gegevens juist zou invoeren. Volgens mij ligt de oorzaak bij jouw persoonlijke weerstand en desinteresse in computerprogramma’s. Dus ik wil dat je eerst eens begint met de gegevens juist in te voeren.
Koen: okay…. (Oh schatje, lekker, hmmmmja dieper ja. Steek ‘m er maar helemaal in).
Zo, de vergadering is net voorbij. De conclusie is simpel: er is voor mij geen ontkomen aan. Ik zal mee moeten met de bureaucratische gekte. Buigen of barsten. De computerprogramma’s zijn een noodzaak. Vinden anderen.
Het niet naleven van regels omdat ze hun doel voorbijschieten ben ik maar niet over begonnen. Dat bewaar ik voor mijn functioneringsgesprek a.s. vrijdag. Dat wordt een heel prettig gesprek, not.
Misschien moet ik gewoon heel wat anders gaan doen. Weet jij nog wat? Ik denk dat ik maar een boek ga schrijven. Iets met een jongetje met hele gemene stiefouders die dan zijn thuis vind op een magische school omdat hij eigenlijk een heel belangrijke tovenaar is zonder dat hij dat zelf weet. Harm Putter en zijn toverstokje, zo gaat het boek heten.
Jij stuurt mij een mailtje met een idee over een intelligente en geestige briefwisseling over maatschappelijk relevante onderwerpen, dus grijp ik die kans direct aan om eens lekker te kankeren over mijn werk. Dat begint goed.
Gegroet, je penvriend,
Koen Lauw.
Lieve levenskunstenaar,
Een boek schrijven. Het behoort tot één van mijn grootste nog-niet-nagekomen-beloftes aan mijn familie en dierbaarste vrinden. Een boek schrijven, dat moest ik gaan doen, en zo kwam het dat ik een laptop kocht, aan internet verslingerd raakte, anabolen-fora bezocht en het boek vergat, Nog steeds`ben ik overtuigd dat mijn belevenissen grof geld gaan opleveren en mijn naasten hebben dat reeds vaker beaamd. Sex, drugs, jonge mensen en verkeerde beslissingen, dat verkoopt nog altijd en ik kan er genoeg over vertellen.
Maar goed, ik kan je klaagzang begrijpen. Hóe vaak ik wel geen nutteloze zaken heb mogen archiveren in mijn leven, het is om moedeloos van te worden. Troost je met de gedachte dat niks of niemand meneer Senior zal kunnen overtuigen van de waanzin van het alsmaar archiveren. Als hij dat zou inzien zou z’n baan op de tocht staan. Met alle gevolgen van dien. Mensen blijven nu eenmaal liegen om hun eer te beschermen Koen.
Dat zag ik vorige week ook weer, tijdens mijn nachtelijke arbeid aan de deur.
Het vrouwelijke voorbeeld van een nerd kwam aan de deur en ik herkende haar van de week daarvoor. Toen trok de jongedame zo tegen sluitingstijd op verzoek van een heer haar rokje omlaag, evenals haar ondergoed. Enkele seconden stond zij daar, dronken en onwetend van haar zojuist gepleegde zelfschennis en vervolgens trok ze haar kleertjes weer op tot schofthoogte.
Ik bekeek haar eens goed terwijl ze in gesprek was en besloot dat ik het niet kon laten:
‘Zeg, was jij het die vorige week hier in d’r blote k*t stond?’ Het meisje schrok van zoveel aandacht in één keer en stamelde ‘nee hoor’ en begon schlemielig te kijken naar haar andere gesprekspartner in de hoop dat die haar zou redden. Maar er bestaat amper redding voor gepleegde feiten die méér dan 5 mensen aanschouwt hadden. Sterker nog, de gesprekspartner ging erop in: ‘Zeg nou maar gewoon dat je d’r stond want Klaas, Peter en Doris hebben je ook zien staan!’. Het meisje begon schaapachtig te lachen. ‘Je stond dus gewoon met je broek naar beneden op verzoek in je blote k*t en trouwens je was duidelijk kaal!’ concludeerde ik nog maar eens, aangevoerd met extra bewijsmateriaal, want een mes is er om diep te snijden. ‘Dát…is dus niet zo’ probeerde ze nog maar het leed was reeds gearriveerd in haar geheugen. Ze wás kaal en ze stond er zelfs zo schandalig bij dat de meesten een soort van Calais-tunnel konden ontwaren.
Liegen beste Koen, velen doen het om hun eer uit de gracht te halen of om het belang te redden. Van een streakpartij of een archiveringsproces, het maakt niet uit.
Nu zie ik niet zo snel die Senior van jou in z’n blote lul staan maar hij weet z’n onzin prima te verbergen onder vergaderstoelen en koffiebekers.
Diep in jou schuilt een literaire loopse poes die al jaren naar bevrediging zoekt Koen.
Ze wil wel maar haar omgeving en dagelijkse frustraties van archiveringsprocessen houden haar in de klem. Ik zou zeggen laat haar eens dekken en zie wat er uitkomt. Ik ben zelf een ongecastreerde kat met gevoelens die beloofd heeft ooit, eens, ‘aan de slag’ te gaan dus laten jouw poes en mijn kat eens samen optrekken en wie weet wat er uitkomt.
Veel liefs en tot gauw,
Je Megafoontje.
